To była bardzo dziwna sesja RV, bo jej wynik całkowicie odbiega od utartych schematów i poglądów. Jak się po fakcie okazało, badaliśmy sumeryjskich bogów Anunnaki. Tymczasem istoty, które zobaczyliśmy, są kompletnie różne od wizerunków z płaskorzeźb i opisów pismem klinowym na glinianych tabliczkach, chociaż ich wygląd jest bardzo "znajomy" i obecny nawet w popkulturze.

Przedstawiam tu moją relację, ale 2 innych viewerów opisało wprost identyczne cechy jak ja, więc nie był to tylko mój wymysł czy "zejście z celu". 

Na koniec artykułu wklejam rysunki z kilku innych podobnie tematycznie sesji, które są mocno spójne z obecną i potwierdzają nową teorię wyglądu, pojawienia się i pochodzenia tych istot.

To jest wynik sesji RV dotyczącej czarnej dziury Sagittarius A w centrum naszej galaktyki. I, jak zwykle, od początku aż do końca sesji nie wiedziałem, co badam. Szacuję swój poziom "trafienia w cel" na 100% 💪, a jestem wobec siebie dość krytyczny i wymagający!

Większość z nas mniej więcej wie, czym jest czarna dziura i jak wygląda proces grawitacyjnego "upadku" materii, więc nie będę tu tego powtarzał. Patrz: horyzont zdarzeń, dysk akrecyjny. Obserwowałem bardziej proces niż obiekt i to z bardzo ciekawej perspektywy, a mianowicie Świadomości Nadrzędnej = Źródła = Boga! Skupię się zatem na takich informacjach, których nie przeczytamy w Wikipedii.

Od samego początku wyczuwam wir, lej, ciągnący się jak karmel, z dziurą wlotową i ostrym, nieskończonym, spiczastym końcem. Kojarzy mi się wyciąganie/rozciąganie, które prowadzi do nieskończenie wąskiego i długiego strumienia. Ja jestem Świadomością spoza - sponad tej struktury, obserwuję ją, steruję, nadaję bieg, być może nawet projektuję. Jestem obecny od zewnątrz, a z tyłu, z drugiej strony ktoś/coś może wniknąć do tunelu.

Badanie Księżyca okazuje się dość trudnym zadaniem, ponieważ jest to obiekt, wokół którego w przestrzeni informacyjnej narosło wiele mitów, przekonań i teorii. Gdyby go badać świadomie, to umysł (interpretator) natychmiast podrzuci mnóstwo zapamiętanych obrazów. Jedyną szansą na niezakłóconą eksplorację daje (jak zwykle) badanie Remote Viewing "w ciemno", czyli bez wcześniejszej znajomości celu.

Podczas sesji RV nasza grupa odebrała informacje na temat obecności sztucznego "obcego" obiektu na Księżycu. Przedstawiam tu moją część obserwacji.

Obiekt znajduje się na ukrytej, odwróconej od nas stronie Księżyca. Jest stary, już pokryty szarym, księżycowym pyłem. Ma duże rozmiary, w porównaniu do niego nasze ziemskie pojazdy przypominają bardziej puszki do konserw. Wygląda jak leżąca płyta skalna, ale ma charakterystyczny, wyróżniający się kształt: ma wiele symetrycznych kantów, boków, może ich być 8 albo 3, jak w trójkącie. Jest wyraźnie zaznaczony "dziób" i "rufa". W centrum posiada okrągłą strukturę: otwór albo kopułę. Jego zbyt symetryczny wygląd od razu wskazuje na nienaturalne pochodzenie. Wyczuwam, że wewnątrz nie ma żadnych podmiotów. Obiekt jest nieaktywny jako urządzenie techniczne, ale w razie potrzeby może być uruchomiony przez właściciela. 

Oto raport z sesji RV dotyczącej poczucia upływu czasu. Uzyskałem na niej jedno z lepszych "trafień w cel" w swojej historii RV oraz bardzo wartościowe dane na temat konstrukcji i składowych zjawiska czasu. 

W drugiej części artykułu dodaję trochę informacji z innych sesji RV o podróżach w czasie i przestrzeni (rzeczywistościach równoległych), tzw. Podróże temporalne w czasie i przestrzeni.

Cechy czasu:

• Jest jak taśma, wstążka, złożona z gęstego wzoru, siatki. Elementy przylegają, przenikają się wzajemnie, ale nadal biegną w jednym kierunku: w prawo,
• Strzałka jest jednokierunkowa, nie widzę początku ani końca, chociaż jako koniec widzę chwilę obecną, w której ją obserwuję i badam,
• Wstążkę można zaginać, jest elastyczna, można zbliżyć do siebie odległe elementy, przeskoczyć w stykającym się miejscu, ale ciągłość wstążki i kierunek nadal pozostaje niezakłócona,
• Jest jak sznurek albo kłębek wełny w kieszeni: elementy sznurka mogą się stykać w bardzo dużej liczbie miejsc, a sznurek nadal pozostaje sznurkiem,
• W skali mikro są kwanty, w skali makro jest wijącą się, dotykająca taśma,
• Są możliwe przeskoki w czasie, ale wydają się jednokierunkowe, czyli po przeskoczeniu nie ma szansy wrócić do "starego" miejsca = punktu początkowego skoku,
  
  
  Czytaj więcej: Czas

Celowo przenoszę na koniec artykułu inne imiona Podmiotu, o którym dzisiaj mowa. Pojawia się on wielokrotnie na moich (i naszych) sesjach RV, na koncertach, medytacjach. Nie wiem, czy to jest jedna czy kilka odrębnych istot, ale znajduję tak dużo elementów wspólnych, że łączę je w całość.

Promieniuje z niego spokój, opanowanie, szacunek, łagodność, miłość, takie same najlepsze cechy, które chciałbym na co dzień mieć. Odnoszę takie wrażenie, jakby mógł się unosić i chodzić po wodzie lub nad nią, jakby miał kontrolę nad światem fizycznym, taki Jezus. Postać ze światła, Świetlisty, ze skrzydłami, biały, złoty, ciepły, przyjemny, znajomy, przyjazny. Rozpływam się przebywając w jego otoczeniu. Istota duchowa przynosząca miłość, przyjaźń, przyjaciel ludzkości. Istnieje w płaszczyźnie niefizycznej, tam jest tylko światło, ale przenika z tamtej płaszczyzny do naszej, fizycznej, a przynajmniej kiedyś przenikał. Kiedyś było go więcej, teraz jest mniej, coś się zmieniło. Nie widzę obecnie na Ziemi tyle światła, co kiedyś, jest ciemniej, jakby przenikanie (fazowanie, przechodzenie, przepływanie) zostało zablokowane, bardzo zmniejszone. 

Jeden z 12-tu Projektantów, Stwórców, Archaniołów. Kiedy patrzy na Ziemię, to myśli: czy ja to tak zaprojektowałem czy jakoś po drodze wszystko się (spi...) zmieniło?

Na sesji RV pod tytułem: "Lokalizacja Ziemi względem głównego ośrodka władzy naszej galaktyki Drogi Mlecznej" zobaczyłem planetę. Posiada wszelkie cechy planety wulkanicznej, gorącej, spękanej. I ma "trajektorię (orbitę) inną niż wszystkie". 

Ten obiekt kojarzy mi się z Planetą X: Nibiru (tej od Anunnaki i Sitchina).